Terugblik op een bewogen jaar - in de wijk

Ook in de wijk waar we werken mochten we veel meemaken. Geweldige dingen, spannende dingen, droevige dingen.

De wekelijkse brunch en viering werd langzamerhand door steeds meer mensen bezocht. Hadden we aan het begin van het seizoen ruim voldoende aan vier tafels (voor ongeveer 20 mensen), aan het einde van het seizoen moesten we alle tafels bezetten en moesten we soms stoelen erbij slepen voor iedereen die kwam. Vooral het maandelijkse voorziet blijkbaar in een behoefte, want dan is het altijd topdrukte. De viering zelf is altijd wat kleiner dan de brunch of het diner. Sommige eters bedanken ons na het eten en gaan huns weegs. Toch is ook het aantal bezoekers van de viering toegenomen ten opzichte van het begin van het seizoen. Tegelijkertijd ben ik er niet rouwig om dat we niet met 30 mensen in een kring in de viering zitten. Met een kleinere groep (meestal rond de 20) kun je makkelijker praten en is de interactie eenvoudiger dan met een grotere groep. Een bepaalde groep bezoekers is duidelijk de diepte in gegaan. Als ik hen hoor spreken ten opzichte van een jaar geleden, is daar duidelijk groei in te zien. Bovendien laten die mensen hun groei zien door meer inzetbaar te worden binnen de Villa.

Vanaf het begin was de leiding over de brunch en viering in handen van vier mensen, waaronder ikzelf. Dat betekende dat we zowel praktisch als geestelijk alles regelden. We hadden een tweewekelijks rooster waarin we om-en-om als echtparen het praktische werk dan wel de viering voorbereidden. Dat is het afgelopen jaar gelukkig ook veranderd. In december werden twee echtparen vanuit de Vrijgemaakte Kerk vrijgemaakt om ons te ondersteunen. Daardoor werd het rooster ineens met de helft verminderd en konden we af en toe deelnemen aan de brunch en viering zonder ons druk te maken over welke voorbereiding dan ook. Een aantal vaste bezoekers deed altijd al mee met het praktische werk, maar werd vanaf maart extra gestimuleerd doordat een van onze teamleden met zwangerschapsverlof ging. Daardoor namen de Villagangers ongeveer de helft van de voorbereidingen van het praktische werk over. Vanaf nu staan elke zondagochtend al alle tafels gedekt.

Wat dat betreft is de gemeenschap binnen ons werk hechter geworden. Mensen zijn meer op elkaar betrokken geraakt. Dat heeft twee oorzaken. Ten eerste kregen we halverwege de maand oktober het trieste bericht dat een van onze vaste bezoekers een hartinfarct had gehad, waardoor hij met spoed naar het ziekenhuis moest gaan. De eerste periode had ik dagelijks contact met de zoon van deze man. Dat leek vrij eenvoudig door de telefoon te gebruiken, maar was achteraf wel intensief, doordat ik daar ook zelf wel mee bezig was. Vanaf dag 1 hebben we de andere bezoekers ervan op de hoogte gebracht en dat resulteerde in een wekelijkse consultatie over hoe het met hem ging. Dat vond ik geweldig hartverwarmend, want welke verbinding hebben Surinaamse, Antilliaanse of Duitse mensen van nature met een autochtone Klarendaller? Doordat ze allemaal betrokken zijn bij de Villa, zijn ze ook meer op elkaar betrokken geworden. Wekelijks werd gebeden voor de man. De doktoren stonden versteld van het -naar verhouding- snelle herstel van de Villaganger.

De huisgroepen
Vanaf februari zijn we begonnen met twee huisgroepen bij mensen thuis. Er was bij een groeiend aantal bezoekers verlangen om meer van de bijbel te leren kennen. We hebben daarom de deelnemers in twee groepen verdeeld en ze uitgenodigd deel te nemen aan die groepen. We hebben ze doelbewust niet bijbelstudiegroep genoemd, omdat dat weer zo erg gericht zou zijn op een aspect. We willen de groepen namelijk ook helpen om voor elkaar te gaan zorgen (gemeenschap) en voor de we ijk rondom hen te zorgen. De groep bij ons aan huis was heel gezellig en ontspannen. Er werd heel wat afgelachen, maar ook met elkaar mee geleefd. Gesprekken werden met de week dieper en persoonlijker. Nu alweer beginnen mensen te vragen wanneer het weer begint. Een prachtige gelegenheid om met mensen om te gaan en hen persoonlijk te leren kennen. En genieten om mensen steeds dichter naar elkaar te zien toe groeien.

Richting gemeentestichting
We hebben ons de afgelopen tijd veel bezig gehouden met een omvormingsproces richting een kerkelijke gemeenschap. Vanaf het begin hebben we geprobeerd mensen die bij ons kwamen te verwijzen naar kerken in de stad. Bezoekers vonden het leuk om dat mee te maken, maar zeiden telkens dat ze 'hun eigen kerk' dan zo misten. En dan hadden ze het over de Villa! Vorig jaar hebben we daarom besloten om richting gemeentestichting te gaan. Dat betekent op termijn uit het Youth for Christ verband stappen. Het hele afgelopen jaar hebben we gesprekken gevoerd met een vertegenwoordiging van de Vrijgemaakt Gereformeerde Kerk in Arnhem om te kijken of zij ons zouden kunnen helpen met het proces van gemeentevorming. Daar zijn we inmiddels een heel eind mee. Er ligt al een boekwerk bij de kerkenraad en bij Youth for Christ die het overgangsproces en het samenwerkingsproces beschrijft. Het betekent in ieder geval niet dat we volledig opgaan in het verband van de vrijgemaakte kerk, waarvoor sommige mensen bang waren. We krijgen de ruimte om ons eigen proces en onze eigen weg naar de toekomst te gaan.
Dat proces heeft wel veel tijd opgeslokt, maar ik zie dat niet als verloren tijd. Daardoor zijn we meer in ons hoofd opgeschoven richting een gemeente. Een van de denkfouten die we moesten erkennen was, dat we in feite al een gemeente waren. Dat was in zekere zin wel een eye-opener.

Mensen-mensen-mensen
Hoe het ook zij, het gaat mij altijd in eerste instantie om de mensen die we tegenkomen. In alles wat we doen zijn zij degenen die we op het oog hebben. God dienen door mensen te dienen zou je kunnen zeggen. We hebben het afgelopen jaar een aantal extra mensen erbij gekregen die ons helpen met dienen. Soms merkte ik dat onze visie mensen te dienen, niet helemaal werd begrepen. Dan hadden we een brunch of diner en dan leek de tijd belangrijker dan de mensen. We hebben dat goed met elkaar gedeeld en tot de conclusie gekomen dat tijd niet zo belangrijk is als mensen. Wij Nederlanders zijn soms zo tijd- of actiegericht, dat mensen daaraan ondergeschikt moeten zijn. Dat is ook zichtbaar in veel kerken. Wij willen te allen tijde juist mensen bovengeschikt en tijd of taak daaraan ondergeschikt maken. Makkelijk gezegd, moeilijk gedaan, vooral als je gewend bent erg op je agenda te leven.
We zien in 'onze mensen' groei. Groei naar God toe, groei naar elkaar toe, groei naar meer hulp in de wijk. Sommigen komen voor de gezelligheid bij ons. Geweldig! Anderen willen meer van het geloof weten. Geweldig! Nog weer anderen willen God beter leren kennen. Geweldig! En weer anderen willen steeds meer met ons meedoen. Geweldig. Je merkt het. Het een is niet beter dan het andere. Als christen ben ik daar wel toe geneigd. Maar ook het feit op zich dat mensen zich thuis voelen is al geweldig. Laat God dan maar het werk in die mensen doen en laat ik dan maar zo werken, dat ik niet een barrière daarvoor vorm.

En nu rust
Terwijl ik dit schrijf zit ik op het gras aan het water te genieten van het mooie weer in ons land. Er mag ook wel eens rust zijn in drukke tijden. Lastig als ik hoor dat eedn man in het ziekenhuis regelmatig naar mij vraagt. Maar ja, rust is toch echt rust. Dus ik laat het met een gerust hart over aan mijn vrienden die nog niet op vakantie zijn geweest of die dat al achter de rug hebben. Vijf weken rust van het werk op het stadhuis; vier weken rust van het werk in de wijk. Tijd om bij te komen, uit te rusten, op te laden en na te denken over de tijd die komen gaat.

Heerlijk die rust; heerlijk dat uitzicht naar nog meer in het komende jaar!