Het was juni vorig jaar toen we enkele van onze vaste bezoekers uitnodigden voor een gesprekje. We wilden met hen verder denken over de toekomst en hen stimuleren om zelf in actie te komen.
Een van de vragen die we hen voorlegden was, wat ze nu misten en wat ze zo graag zouden willen doen.
Er kwamen twee dingen uit.
Allereerst misten ze een ontmoetingsplek, een plek waar ze elkaar konden ontmoeten en zomaar konden binnenlopen.
Ten tweede vonden ze de diners zo leuk, dat ze graag met meerdere mensen een kook- en eetclub wilden starten, liefst vanuit een multiculturele insteek.
We zeiden hen niet te snel te verwachten dat dit gerealiseerd zou worden, maar we gingen wel met ze aan de slag om het te verwezenlijken.
Ontmoetingsplek
Door een wisseling van werkers, kregen we afgelopen zomer een teamlid erbij die voor een dag in de week volwassenenwerk doet. Daarnaast is er een stagiaire die vier dagen in de week in de Villa werkt. Beiden kregen als eerste opdracht mee om de wens voor een ontmoetingsplek te verwezenlijken. Ze gingen eerst langs diverse mensen die hadden gezegd dat ze dit graag wilden. Er werd gekeken naar tijd en dagen. En inmiddels functioneert er een wekelijkse ontmoetingsochtend op woensdag. Met gekriebel in mijn buik hoor ik de geluiden over deze gezellige ochtend terug. Mensen zitten om de tafel, hebben het gezellig, kletsen met elkaar, maken grapjes onder elkaar, hebben serieuze gesprekken en doen ook af en toe activiteiten onder leiding van de twee heren of een van de bezoekers.
Afgelopen vrijdag zei een van onze bezoekers dat ze dit nog veel te weinig vindt. Welnee, een ontmoetingsruimte moet er dagelijks komen, niet een keer per week op een ochtend! Goed, het begin is er, de visie groeit, we zien waar het op uit komt.
Multiculturele kookclub
Met de tweede wens ben ik aan de slag gegaan. Vrij snel bleek dat dit zeker niet mogelijk was in het gebouw van Villa Klarendal. In een keukentje dat vol is met drie personen, kun je niet met acht mensen staan. Bovendien is een gasstelletje zonder oven niet zo geschikt voor zo'n activiteit.
Gelukkig kwam Caroline Tensen langszij die in het vorig najaar in haar programma voor Klarendal het wijkcentrum een nieuwe, professionele, keuken bezorgde. Daar moest natuurlijk in gekookt worden en niet alleen maar een keer per twee weken de Nederlandse kost. Verschillende keren heb ik geopperd of onze wens hier uitgevoerd kon worden. Het begon pas te lopen toen er een medewerkers-shift plaatsvond op het wijkcentrum, waardoor een Turkse maatschappelijk werker op het centrum kwam werken. Ik legde onze wensen aan hem voor en samen zijn we, met vallen en opstaan, toegegroeid naar een "landen kookcursus" die net zijn derde week achter de rug heeft. Helaas is het op maandag, waardoor ik nooit tot het einde kan blijven, maar dat is niet erg. Het was de wens van enkele vaste bezoekers van de Villa en die nemen daar nu ook aan deel.
Zo genieten we nu van achtereenvolgens Iraans, Afghaans en "gewoon" Nederlands, gevolgd door nog een potje Iraaks, Surinaams, Marokkaans, Turks, Oegandees en misschien Indonesisch. Samen met mensen van deze diverse achtergronden in de keuken staan, de handen vuil maken aan het te koken spul, genieten van de diverse smaakculturen en daardoor heen waardering krijgen voor elkaars achtergrond. De moslims kwamen maandag in feestkledij, vanwege het slachtfeest, in de keuken en samen genoten we van de zuurkoolstamppot, die helaas voor de vrouw met een hindoe-achtergrond was gelardeerd met rundergehakt. Maar ondertussen leren we elkaar wel kennen en waarderen en gaan de gesprekken langzaam maar zeker naar een diepere level. Soms in een andere taal, omdat de Irakese en Marokkaanse een gezamenlijke taal hebben, en de Iraanse en Afghaanse ook. Kijk, dan zie je ook nog eens wat van de verbindingen tussen volken. Of zoals een van onze vaste bezoekers zei: "ze maken allemaal een soort van Indiaas, ik heb niets nieuws gezien, er is blijkbaar veel waardering voor de Indiase cultuur". Waarop ik haar vriendelijk wees op de kleine verschillen in de Turkse en Griekse keuken die toch elk een eigen benaming hebben en het voedsel toch net iets anders bereiden. Maar dat volken bepaalde onderdelen van de cultuur van elkaar overnemen is hiermee toch wel bewezen.
Hoera, we zijn op weg. Ook weer met nieuwe dingen. De wens was er. Na verloop van tijd konden we de wens omzetten in daden. Voor een deel in de Villa. Voor een ander deel op een andere plek. Maar de mensen genieten met volle teugen. Of met volle happen, want teugen zonder de lekkere hap, geeft zo'n nare smaak. Maar ook genieten van het samenzijn met anderen in de wijk. Om die zo noodzakelijke saamhorigheid, sociale cohesie om maar een modewoord te gebruiken, in de wijk te versterken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten