Vandaag maakte ik een mooi voorbeeld van discipelschap mee. Ik was bezig met een vaste bezoeker om het brood op te halen dat de grootgrutter uit Zaandam in onze wijk gisteren niet meer kon verkopen.
Ineens vertelde mijn collega-werker dat ze afgelopen week een van de andere wijkgenoten sprak die regelmatig in de Villa komt. Die wilde voor komende zondag ook graag iets voor het diner maken. Twee dagen later kwam dezelfde persoon weer bij haar langs om te melden dat ze toch niet in staat is om iets te doen. De reden: ze heeft het druk met haar broer, kinderen en kleinkinderen.
De collega-werker verbaasde zich hierover. Als je toch zoiets moois als een Villa in de eigen wijk krijgt aangeboden, ga je er toch zoveel mogelijk naar toe en laat je daarbij niet hinderen door familieaangelegenheden. Zeker als het om belangrijke zaken als geloof en het leren volgen van Jezus betreft. Daar laat je toch alles voor schieten?
Terwijl we de kar met brood door de straat heen reden, vroeg ik haar of ze nog het verhaal herinnerde van Jezus over de zaaier die zijn zaad uitstrooit over de akker (wat we twee en een half jaar geleden hadden verteld). Dat kon ze zich inderdaad nog herinneren. Van daaruit kon ik duidelijk maken hoe bij de een het zaad dusdanig valt dat ze snel weer overwoekerd worden door de problemen van alledag. Dat bepaalde mensen die we tegenkomen het heel leuk vinden wat we doen, maar na verloop van tijd geen tijd meer hebben, omdat andere dingen hun tijd vragen. En ik kon vertellen dat Jezus zich niet concentreerde of fixeerde op dat overwoekerde zaad, maar juist op het zaad dat wel goed groeide. Dat als wij ons wel met een open hart naar Jezus richten, Hij ons wil helpen om verder te gaan dan die anderen die het erbij laten zitten.
Zomaar een gesprekje van vijf minuten onderweg. Een prachtig voorbeeld van hoe we de afgelopen jaren regelmatig discipelschapsgesprekjes met mensen hadden op straat, aan de deur, bij de voedselbank, in de computerles of bij andere "gewone" activiteiten van de Villa. We zijn samen onderweg, soms als collega's die hetzelfde werk doen en waarin geen sprake is van hiërarchie. Dan mag ik soms iets vertellen over de dingen die ik heb geleerd en is er even een moment van de ene volgeling die de andere volgeling helpt te begrijpen hoe het ook al weer zit.
Overigens had ik nog geen uur later, lopend op straat met wat boodschappen voor morgen, weer een telefoongesprekje met nog een ander. Enkele vaste bezoekers hadden afgesproken inkopen te doen voor het diner van morgen. Een van hen staat bekend als "Scrooge": iemand die liefst niets koopt of weggeeft, maar wel alles voor niets wil hebben. Deze persoon had gisteren aan mij gevraagd haar boodschappen over te nemen, omdat ze het hele weekend in Den Haag is. Die boodschappen had ik net gekocht toen in belde met een van andere de bezoekers. Toen ik tijdens het telefoontje aan de ander vertelde dat ik de boodschappen in plaats van de ander deed, kwam er een niet zo fraai woord uit de mond van mijn gespreksgenoot: "wat is dat toch een vuile....". Ik probeerde haar te kalmeren door te vertellen dat God iedereen heeft gemaakt en liefheeft, ook al doen ze af en toe nogal vervelend. Wat de ander beaamde en kalmeerde. Weer een momentje van hulp aan een ander om te leren hoe Jezus wil dat we met anderen omgaan.
Wat niet wegneemt dat ik bezoeker Scrooge morgen wel de rekening zal voorhouden. Want ook dat hoort bij het samen volgeling zijn: het leren om je afspraken na te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten