Kerst is de periode waarin elke organisatie zijn eigen vorm van viering heeft. Doordat we vrij vaak op het wijkcentrum zijn voor computerlessen en de voedselbank, zijn ook wij uitgenodigd voor het kerstfeest op het wijkcentrum. We waren van tevoren al ingelicht dat het traditionele eten ditmaal werd overgeslagen. Het zou een feest worden "met een hapje en een drankje". En ja, om halfacht heeft iedereen echt al zijn avondmaaltijd achter de kiezen.
Rond de starttijd komen we binnen en worden gelijk door wat teamleden verwelkomd met een stel consumptiebonnen voor de drankjes. We lopen de grote zaal binnen en stevenen af op een tafel waar wat bekenden zitten. Een stel dames die we kennen van het uitje met Turkse vrouwen naar museumpark Oriëntalis. We komen direct met ze in gesprek over de bekende koetjes en kalfjes van hoe het gaat en hoe druk het wel niet is.
Een paar minuten later kijken we de zaal in en zien aan een andere tafel de dames en heer van de Voedselbank zitten. Drie van hen zijn ook weer vaste bezoekers van de Villa. Twee van die drie doen mee aan de kookclub, waarvan ook een vierde dame aan die tafel (een Afghaanse) deelnemer is. De heer is gehandicapt qua spraak, motoriek en alfabetisering, maar hebben we, na een korte periode computerles, bij de voedselbank geadopteerd als scootmobiel-vrachtwagenchauffeur voor overgebleven pakketten die naar buiten moeten worden vervoerd. Niet dat we daar de laatste tijd veel van hebben, maar het is gewoon gezellig om hem bij ons te hebben en zo is hij ook "van de straat" of "weg van de eenzaamheid". We groeten de dames en heer hartelijk vanaf een afstand en excuseren ons met non-verbale communicatie voor dat we ergens anders zitten.
De avond begint. Het wordt ingeluid met muziek van de wijk-muzikant die met zijn apparatuur en microfoon ons vergezeld met tal van Nederlandstalige liedjes. We genieten van zijn aanwezigheid, vooral als hij halverwege de avond de echte nederlandstalige medley inzet, waardoor we natuurlijk in polonaise door de zaal moeten lopen.
Tussendoor wordt er een toneelspel geïntroduceerd, waarbij van elke club een speler wordt gekozen. Ik mag natuurlijk weer acte de presence geven, om samen met vier anderen als rendier op te treden (vooral te staan en te "slapen"). Uiteindelijk blijkt het een "terugpak-spel" te zijn voor de beheerder die met Sinterklaas een van de teamleden flink te grazen had genomen.
Tijdens de avond wordt ik gevraagd even bij een andere tafel te gaan zitten. Een van de vrouwen vraagt me naar de voedselbank. Haar dochter heeft het moeilijk en ze vraagt hoe zij voor een voedselpakket in aanmerking kan komen. Ik haal snel een folder en leg haar de werkwijze en criteria uit.
Even later wordt er weer gezongen en zie ik wat dames dansen. Een van hen danst alleen. Ik vervoeg me bij haar en met het weinige ritme dat ik in me heb, geef ik haar waardering voor het feit dat ze er is. Ondertussen lachen we wat af. Onder andere vanwege een van onze tafelgenoten, ook vaak in de Villa te vinden, die in zijn eentje een danssolo weggeeft bij enkele prachtig gezongen liederen.
De bingo is aangebroken. Ondertussen hebben we onze drank al gehaald en de hapjes komen ook langs, allemaal door de teamleden langsgebracht. Er wordt uitgelegd hoe de bingo werkt. Na drie keer uitleg en daarna nog een paar keer herhalen daarvan kunnen we beginnen. De eerste bingo voor de bovenste rij komt binnen. Ik mag me vervoegen bij de bingospelleider met zijn lieftallige assistente, blijk een goed stel nummers te hebben en krijg een mooi kado. Na nog drie andere bingorondes (waarvan nog twee andere winnaars ook bij onze tafel vandaan komen - wat is er toch bij die tafel?) is het afgelopen. We pakken de kado's uit. Van het drieluik fotolijstje heb ik thuis al een stel staan. Mijn buurvrouw aan de overkant kijkt haar ogen uit als vervolgens het kado haar kant op komt. Ze glundert van oor tot oor. Zomaar voor haar!
Zo suddert en glundert de avond door. Met nog meer drankjes en hapjes. Met af en toe wat kleine gesprekjes. Met lol als dat nodig is. Rond tien uur worden we toch vooral gemaand om ons laatste drankje tot ons te nemen. En die vooral snel op te drinken, want het team wil snel naar huis. Ik blijf nog even zitten bij de vrachtwagen-man die net zijn laatste pilsje heeft laten aanrukken en natuurlijk niet zo snel alles achter zijn keel kan gieten. Het achterblijven heeft ook een menselijke kant. De man moet ook nog even naar zijn truck worden teruggebracht. Leunend aan mijn arm, groet hij de overgebleven wijkbewoners en samen lopen we de zaal uit. Ik wijs hem erop vooral op de stoep te blijven rijden om onverwachte politieauto's die lastige vragen over het alcoholpromillage kunnen stellen te ontwijken. Hij lijkt mij te begrijpen en rijdt vervolgens toch over straat terug naar zijn huis.
Ik sjouw twee volle kerstpakketten (een voor een collega-computerdocent) terug naar huis. Iedereen wenst me prettige kerstdagen of groet me met een laatste "tot vrijdag". Een laatste zwaai naar de man die als beheerder zoveel doet en een beterschapswens richting hem om over te brengen aan zijn vrouw die helaas met griep thuis is gebleven. En zo togen we weer huiswaarts.
Misschien niet de kerstviering die we verwachten. Maar wel een waaruit blijkt hoezeer mensen het waarderen dat we in de wijk wonen en daar bezig zijn. Ook dat is wel eens wat waard. En daarin waardeer ik dat soort kerstvieringen als de momenten om de meest betrokken wijkgenoten weer eens onder ogen te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten