Nederland verandert alleen als christenen in gemeenschap in hun omgeving werkelijk verschil maken. Anders zijn dan anderen, maar niet zo anders dat ze een soort Amish in eigen omgeving worden. Christenen met liefde voor hun eigen omgeving, die zich voor die omgeving inzetten.
Daar hebben we geen Boomsma of Knevel voor nodig. Daar worden christenen op hun zijnswijze van elke dag terug geworpen. Als we daarin laten zien dat het anders kan, zullen mensen om hen heen zich verbazen. Zijn dat christenen. En dan in positieve zin. Dan zullen de niet-zo-christelijke media zicht krijgen voor die vernieuwingsbeweging. Niet propagandistisch op de tv en verder niets in het leven van alledag, maar het leven van alledag centraal stellen en de tv volgt ons vanzelf.
Wijzelf hebben inmiddels al wat ervaring met media. Wij hebben geleerd daar sterke eisen bij te stellen. Waarom? Vanwege dat centralistische gedoe van die media. Als ze komen, moet alles in het teken van hen staan. Als ze er zijn, nemen ze alle aandacht voor zichzelf op. En als de opnamen achter de rug zijn, zijn ze van de aardbodem verdwenen, op weg naar de volgende spectaculaire uitzending. Christenen moeten niet alle tijd verdoen met dergelijke op hypes gerichte uitzendingen. Die zijn vluchtig en oppervlakkig. Mensen hebben behoefte aan diepgang, echte interesse en duurzaamheid.
Diepgang, omdat de wereld om ons heen toch al zo oppervlakkig is.
Echte interesse, omdat veel mensen niet anders reageren dat de media: even aandacht, maar niet uit belangstelling voor de persoon zelf.
Duurzaamheid, omdat we leven in een wegwerpmaatschappij. Waar niet alleen materialen worden weggeworpen als ze niet meer nodig zijn, maar ook mensen. Relaties zijn steeds meer onderhevig aan dat gebrek aan duurzaamheid. Als ik je niet meer nodig heb, zet ik je aan de kant.
Leven christenen zo anders? Zijn de mooie liedjes en de sfeer in onze kerken gericht op een werkelijk verlangen naar diepgang, of verlangen we oppervlakkig naar sfeer en aansprekende muziek? Ruzies onderling gaan vaak over muziekkeuze. Als ik als aanbiddingsleider eens een Johannes de Heer lied uitkoos, moest je eens de gezichten en opmerkingen van jongere muzikanten zien en horen. Oubollig en saai...
Is er echte belangstelling voor onze medemens? Of vluchten we met een "God zegen je" weg bij het eerste moment dat iemand "slecht" zegt als we hem vragen hoe het met hem gaat? En weten wij hoe het werkelijk met hem gaat, of vinden we dat ene gesprekje in de maand na de dienst al goed genoeg?
Zijn onze relaties in de kerk duurzaam? Of werpen we die weg als we het niet eens zijn met die ander? En verdwijnen weer naar de volgende kerk die meer voldoet aan ons ideaal van de ware kerk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten