Het heeft het nieuws behoorlijk bezig gehouden. Een meisje van 13 -bijna 14- wil op eigen initiatief twee jaar een wereldzeiltocht maken. Haar ouders geven haar na veel praten en nadenken ruimte om haar wensen uit te voeren. De massamedia vallen over het gebeuren heen. De teneur is dat het niet kan. Een meisje van die leeftijd kan dat nog niet aan. Heeft de bescherming van ouders nodig. Kan zelf nog geen beslissingen nemen. En moet dus tegengehouden worden.
Dit is een voorbeeld van onze Nederlandse samenleving. Er is een geldende opvatting die wordt gehandhaafd. Die opvatting wordt met man en macht als waarheid verkondigd. En aan die waarheid moet ieder worden onderworpen. Er is maar een waarheid voor de allesomvattende ontwikkelingspsychologie. Die vertelt wat op welke leeftijd te doen gewoonlijk is. Wat daar niet aan voldoet moet worden tegengehouden.
De waarheid wordt door de kritiekloze massa aanvaard. Die waarheid wordt maatstaf voor iedereen boven of onder de lijn. Wat anders is dan de waarheid kan niet waar zijn. Die moet worden onderworpen aan de macht van de uitvoerders van de waarheid: de psychologen en de psychiatrische klinieken. Daarmee wordt de rust van de massa veiliggesteld. Ze weten tenminste dat hun kinderen zeker, goed en vooral veilig opgroeien. De uitwassen moeten worden tegengehouden. Die moeten aan de psychologische terreur worden onderworpen.
Wie zich niet houdt aan de waarheid wordt voor de rechter gebracht. Tot mijn verbazing heeft de rechter ditmaal een redelijk wijs besluit genomen. Niet "het kan niet" of "ontzetting uit de ouderlijke macht", maar onderzoek naar of dit individu psychologisch in staat is een grote reis te ondernemen. Maar goed, wie moeten dat onderzoeken? Juist: de psychologen. Daarom vrees ik voor een vicieuze cirkel. De psychologen bepalen aan de hand van de ontwikkelingspsychologie dat het meisje niet kan reizen.
2 opmerkingen:
Het gaat er m.i. niet om of het meisje er toe in staat is. De vraag is of het verantwoord is om een kind solo rond de wereld te laten varen. Je hoeft geen psychologie gestudeerd te hebben om te vinden dat dit meisje tegen zichzelf (tegen haar levensgevaarlijke ambities) en tegen haar ouders beschermd moet worden.
de uitspraak van de kinderrechter in deze is volgens mij juist een hele wijze. laat zich niet van de wijs brengen door de maatschappelijke onrust en het mediaspektakel; erkent dat het een bijzonder meisje is en dat het individueel bekeken moet worden; benadrukt ook dat nog veel onduidelijk is.
de onderzoekers zullen met meer moeten komen dan standaard conclusies of gemiddelde principes. en dat verwacht ik ook; de kans is groot dat Laura alsnog kan gaan (mogelijk met bepaalde aanvullende voorwaarden) of het op iets latere leeftijd kan doen. ik denk dat in deze zaak juist heel precies en zorgvuldig wordt gehandeld.
ik denk dat we blij mogen zijn met een Raad voor de Kinderbescherming die haar werk goed doet en terecht vragen stelt bij deze grenzeloze ambitie van het meisje en grenzeloze stimulans van deze vader. je kunt een meisje van 13 niet zomaar laten gaan, alleen op basis van haar eigen wens en die van haar vader.
Een reactie posten