De vuile handen van de christen

Ik las net een artikel in het blad van een van mijn favoriete Engelse organisaties, het London Institute of Contemporary Christianity (LICC). Deze organisatie wil christenen helpen om midden in de samenleving te staan en daarin het verschil te maken.

Een onderdeel van het artikel trof me. Het ging over de kredietcrisis en hoe christenen daar mee omgaan. Een opmerking was dat een deel van het probleem wellicht komt doordat christenen wel hebben geleerd om eerlijk en goed in een organisatie te werken, maar dat ze niet geleerd hebben hoe ze daarin structuren kunnen veranderen.

Discipelschap is altijd een persoonlijke zaak geweest. Dat Jezus verder kijkt dan de persoonlijke relatie met Hem en ook vrede wil stichten en zichzelf tot Heer wil uitroepen over alle delen van de samenleving, klinkt voor velen als wezensvreemd. Veel christenen gooien dat ook weg als een uitkomst van "de linkse kerk", waar ze alleen maar met de rechtvaardige samenleving bezig zijn en niet meer met de persoonlijke relatie met Jezus.

Wil de Here Jezus dan dat we leven in een onrechtvaardige samenleving? Wil Jezus dat we ons terugtrekken in onze veilige vesting, in ons eigen koninkrijk, dat we voor het gemak maar zijn koninkrijk noemen, om daar het goede voor te leven? Jezus zelf was woendend, ziedend over de misstanden jegens de zwakken in de samenleving. Hij liet juist hen met Hem meetrekken. Hij sprak de heersers aan en liet ze zien waar ze mee bezig waren.

Als christenen spreken over politiek, zeggen velen dat we er maar van af moeten blijven. Politiek dat is compromissen sluiten. En dan maak je vuile handen. Nee, we staan liever daarbuiten en schreeuwen moord en brand als er weer eens iets verkeerd is gegaan. Dat is lekker makkelijk. Zelf de handen in onschuld wassen, de ander het vuile werk laten opknappen en als wat die ander doet je dan niet zint, hem afkeuren vanwege zijn vuile handen.

Het zout wil niet temidden van de rotzooi komen. Het zout wil liever zuiver en schoon blijven. Dan wordt het niet zo vermengd met al die vuiligheid. Maar het zout heeft zelf niet door dat het een ander doel dient. Het is niet bedoeld om schoon te blijven. Het is bedoeld om smaakmaker te zijn, om te bewaren, om krachtig te zijn, om de vuiligheid te verwijderen, om anderen te bewaren voor struikelen. De weinige christenen die ik in mijn werk tegenkom (als ondersteuner van de gemeentepolitiek) maken echt het verschil. Ze laten zich niet sollen door de waan van de dag. Ze zijn bereid krachtige, inpopulaire standpunten in te nemen. Maar ze zijn ook bereid standpunten van anderen over te nemen of te ondersteunen die hier en daar uit politiek gewin worden weggehoond, maar daardoor wel de meerderheid halen.

Laat het zout weer zout worden om gebruikt te worden in het midden van die samenleving. En als de handen van de christen vuil worden? Dan is onze Here Jezus er om onze vuile handen weer te wassen. En ons ruimte te geven om midden in deze samenleving het verschil te maken.